κέλλω

κέλλω και ὀκέλλω (Α)

1. προχωρώ, ξεκινώ, κινώ προς τα εμπρός

2. οδηγώ πλοίο στην ξηρά

3. κάνω να εξαχθεί κάτι στην ξηρά, αποβιβάζω

4. (αμτβ.) (για πλοίο ή ναύτες) έρχομαι στην ακτή ή στο λιμάνι, ελλιμενίζομαι, προσορμίζομαι, αράζω

5. κινώ

6. τρέχω γρήγορα.

[ΕΤΥΜΟΛ. Ο τ. κέλλω < *κέλ-j-ω, όπως και το ρ. κέλομαι, παρά τη διαφορά σημασίας, ανάγονται στην ΙΕ ρίζα *kel- «κινώ, θέτω σε γρήγορη κίνηση» (πρβλ. αρχ. ινδ. kălayati «ωθώ», λατ. celer «γρήγορος» και κελεύω*). Απαντά επίσης και ενεστωτικός τ. ὀκέλλω, που εμφανίζει πρόθεμα -ο- (πρβλ. ο-τρύνω). Ο ποιητ. τ. κέκλομαι σχηματίστηκε στους αλεξανδρινούς χρόνους υποχωρητικά από τον αόρ. ἐκέκλετο τού ρ. κέλομαι. Η σημ. τού ρ. κέλομαι «καλώ, προσφωνώ» οφείλεται σε επίδραση τού ρ. καλώ.

ΣΥΝΘ. (Β' συνθετικό) εξοκέλλω

αρχ.

αποκέλλω, εγκέλλω, εισκέλλω, επικέλλω, εποκέλλω, περιοκέλλω, προσκέλλω, προσοκέλλω, συγκέλλω, συνεξοκέλλω, συνεποκέλλω, υποκέλλω].